در صورت تمایل در بخش نظرات ثبت نام فرمایید.

بسم رب الزهرا

. گویی رسم این خاندان است که هستی­شان را و تمام زندگی­شان به پای ولایت بریزند. آن از بانوی مهر و آب، ام ابیها، حضرت زهرای بتول و این از دخترش زینب کبرا، زینت آل رسول و این از دخترشان، شافعه روز جزاء، فاطمه معصومه، آخر این فاطمه هم شهیده ولایت است. او هم زینبی دیگر است. در مدینه بود با بیشتر برادران و خواهرانش. عالمه بود و محدثه! معصومه بود، معصومه! اما تاب جدایی از ولی خویش را نداشت. می­فهمی! نمی گویم تاب جدایی از برادرش! جدایی از عزیزش! جدایی از حامیش! که اگر دغدغه اینها را داشت مگر نبودند آن همه برادرانش که همه دورش می گردیدند و خدمت­گذارش بودند. نه! او نیز عزم دیدار ولی خویش کرده بود. مگر تو دلت برای ولیت تنگ نشده که چهارشنبه ها آرزوی جمکرانش را داری؟ که صبح ها دعا می­خوانی و عهد می­بندی! که ندبه می کنی و ندبه می خوانی؟ این همه معرفت را از که به ارث برده­ای؟ از خودت!؟ نه! نه! هرگز! این همه هدیه ایست از فاطمه سیده النساء العالمین و فرزندانش زینب و معصومه. راستی این بار که دمشق رفتی و قم، خودت را که باز به ضریحشان چسباندی نمی خواهی جور دیگری قدردانیشان کنی؟ نمی خواهی تشکر کنی؟ نمی خواهی نماز شکر بخوانی در حرم­هایشان، که الحمدلله علی ما هدانا! و این هدیه را بر سر نهی و بیش از پیش قدر بانویت را بدانی؟ قدر شفیعه ات را بدانی؟ راستی، باز هم صفای معرفت آن راننده!

هوللطیف

یک ماشین تانکر آب که آرم شرکت آب روی آن بود از روبرویم رد می­شد. به تانکرش خیره شده بودم. با خودم گفتم: صفای معرفتت آقای

راننده!!!. اگر همان­جا بود، دست­هایش را می بوسیدم. جامعه منتظر یعنی همین. یعنی نکته­سنج باشی و ظریف. یعنی در همه حال خودت

را فراموش نکنی که کجا قرار گرفته­ای و برای چه این همه در تب و تابی!

بر روی دیواره تانکر با خطی خوش و بزرگ نوشته بود:

آب، شرمنده عباس(علیه السلام) شد.

زیبا نوشته بود! من هم بر صفحه قلبم حک کردم:

سلام بر خدای ادب، ابوالفضل العباس، یل ام البنین

به نام او

یک جمعه دیگر گذشت و آن دل دار نیامد

چو یار نباشد،‏ بگو بهار بر گردد         بهار من آن دم بود که یار بر گردد

چند وقت پیش بود که اتفاقی یا غیر اتفاقی یاد روزی افتادم که گنبد جدید بی بی رو افتتاح میکردند. داخل حرم جا نبود و من بیرون حرم رو به گنبد ایستاده بودم. جمعیت باورنکردنی مردم تا نزدیکی های هتل آستانه، منتظر و مشتاق ایستاده بودند. فضای معنوی خاصی حاکم بود. من هم خوب حال عجیبی داشتم. داشتم به این فکر می کردم که آیا این گنبد جدید را امام زمان (عج) هم خواهد دید؟ یعنی این همان گنبدی هست که یک روز حضرت مهدی ارواحنا فداه نگاهش خواهد کرد. فاتحانه روبروی آن خواهد ایستاد و به خدمت عمه گرامیشان خواهند گفت که انتقام این همه مصائب و سختی های اهل بیت علیهم اسلام گرفته شد؟  و نور هدایت و عدالت بر جهان تابیده شد؟ راستی فکر کردید سلامی که حضرت ولیعصر عج الله تعالی فرجه الشریف خدمت بی بی می ده چه شکلی هست؟ حتما خیلی ناز و شیرین و پرمحتواست. یعنی به نظرتون میشه که اون روز، من و شما هم زنده باشیم یا زنده بشیم و در سایه حضرت حجت، به بی بی سلام بدیم؟ آن روز جایتان خالی بود،‏ چشم هایم را بستم و کلی عشق بازی کردم. خیلی احتمال می دهم دیگر این گنبد تا عصر ظهور آن بهشتی روی برقرار باشد و آن روز به برکت شفاعت بی بی، ماهم از اصحاب مولایمان باشیم. خوب حالا اگر شما هم با من هم عقیده اید بیایید این دعا را با هم زمزمه کنیم:

اللهم کل لولیک الحجه بن الحسن، صلواتک علیه و علی آبائه،‏ فی هذه الساعه و فی کل الساعه، ولیا و حافظا و قائدا و ناصرا و دلیلا و علینا،‏ حتی تسکنه ارضک طوعا، وتمتعه فیها طویلا،‏برحمتک یا ارحم الراحمین. 

اللهم اجعلنی من انصاره واعوانه‏ و الذابین عنه،‏و المسارعین الیه فی قضاء حوائجه و الممتثلین لاوامره و المحامین عنه والسابقین الی ارادته،‏ والمستشهدین بین یدیه، والمستشهدین بین یدیه،‏والمستشهدین بین یدیه

به نام خداوند خورشید و ماه

آن که دلتنگ یاری است، شبها به ماه خیره میشود و با خود می گوید که اینک یار من نیز به ماه می نگرد. یعنی هر دو همزمان به مهتاب خیره می شوند.

فهمیده بودم که هر روز دعای عهد می خوانی و به ماه یگانه اهل بیت علیهم السلام چشم می دوزی و صدایش می زنی.

هر روز صبح بعد از نماز دعای عهد می خوانم. یاد تو می افتم که داری دعای عهد می خوانی،‏ اما خواندنی پر شور تر و سوزناک تر از من. حرف قشنگی زدی: "آخه ما همه مون باهم شبای چهارشنبه می ریم نذرمون روادا می کنیم. خوب برای همین هم هست که همیشه دعاهایت از دعاهای من پر سوزترند!!