بسم رب الزهرا

. گویی رسم این خاندان است که هستی­شان را و تمام زندگی­شان به پای ولایت بریزند. آن از بانوی مهر و آب، ام ابیها، حضرت زهرای بتول و این از دخترش زینب کبرا، زینت آل رسول و این از دخترشان، شافعه روز جزاء، فاطمه معصومه، آخر این فاطمه هم شهیده ولایت است. او هم زینبی دیگر است. در مدینه بود با بیشتر برادران و خواهرانش. عالمه بود و محدثه! معصومه بود، معصومه! اما تاب جدایی از ولی خویش را نداشت. می­فهمی! نمی گویم تاب جدایی از برادرش! جدایی از عزیزش! جدایی از حامیش! که اگر دغدغه اینها را داشت مگر نبودند آن همه برادرانش که همه دورش می گردیدند و خدمت­گذارش بودند. نه! او نیز عزم دیدار ولی خویش کرده بود. مگر تو دلت برای ولیت تنگ نشده که چهارشنبه ها آرزوی جمکرانش را داری؟ که صبح ها دعا می­خوانی و عهد می­بندی! که ندبه می کنی و ندبه می خوانی؟ این همه معرفت را از که به ارث برده­ای؟ از خودت!؟ نه! نه! هرگز! این همه هدیه ایست از فاطمه سیده النساء العالمین و فرزندانش زینب و معصومه. راستی این بار که دمشق رفتی و قم، خودت را که باز به ضریحشان چسباندی نمی خواهی جور دیگری قدردانیشان کنی؟ نمی خواهی تشکر کنی؟ نمی خواهی نماز شکر بخوانی در حرم­هایشان، که الحمدلله علی ما هدانا! و این هدیه را بر سر نهی و بیش از پیش قدر بانویت را بدانی؟ قدر شفیعه ات را بدانی؟ راستی، باز هم صفای معرفت آن راننده!